Sakramenty

Chrzest w katolicyzmie jest znakiem oczyszczenia z wszelkiego grzechu, w tym z grzechu pierworodnego, odrodzenia duchowego oraz włączenia do Kościoła i zjednoczenia z nim. Według katolików wyraża ponowne narodziny, jest znakiem ukochania ludzi przez Boga i ustanowienia ich swoimi dziećmi. Zazwyczaj wiąże się ze stosownym wpisem do Księgi parafialnej, który jest w Polsce nieusuwalny, nawet w przypadku apostazji ochrzczonego z Kościoła w późniejszym czasie.

Dokumenty:

Akt urodzenia dziecka.
Dane dotyczące rodziców chrzestnych (imię i nazwisko, wiek, dokładny adres faktycznego zamieszkania chrzestnych)
Rodzicami chrzestnymi mogą być wierzący i praktykujący katolicy, którzy ukończyli 16 rok życia, przyjęli sakrament bierzmowania, mogą przystępować do sakramentów świętych oraz stanowią moralny przykład dla dziecka. Rodzice chrzestni dostarczają zaświadczenie z parafii (faktycznego zamieszkania), że mogą pełnić tę zaszczytną funkcję. Młodzież ucząca się przedstawia dodatkowo zaświadczenie katechety o uczestnictwie w katechezie szkolnej.
Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej ( protestant, anglikanin czy prawosławny), może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.
Rodzice i chrzestni odbywają naukę przed chrztem (jeśli nie byli jeszcze chrzestnymi) oraz przystępują do spowiedzi i w intencji dziecka przyjmują komunię świętą w czasie mszy św. chrzcielnej.
Przekaz chrztu, gdy rodzice mieszkają poza terenem naszej parafii.

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę”. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: „Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana (Łk 22, 19-20).

Msza św. jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

głoszenie słowa Bożego
dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna
konsekrację chleba i wina
uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Ofierze eucharystycznej i konsekrować chleb i wino, aby stało się Ciałem i Krwią Chrystusa Pana.

Konsekracja jest to przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa.

Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski uświęcającej (po spowiedzi). Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty.

Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917). Zobowiązani są do tego przynajmniej raz w roku, możliwie w okresie Wielkanocy (KPK 920).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

pogłębia zjednoczenie z Nim
gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi
umacnia jedność Kościoła
jest zadatkiem przyszłej chwały

Ponieważ w Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji.

Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

Bierzmowanie jest kolejnym spośród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu.

Nazwa sakramentu pochodzi od łacińskiego słowa confirmatio, które oznacza potwierdzenie. Etymologia polskiego słowa pochodzi od staropolskiego słowa bierzmo, które oznacza belkę podtrzymującą strop domu. Sakrament bierzmowania jest więc sakramentem umacniającym i podtrzymującym życie w wierze.

W obrzędzie bierzmowania najważniejszym znakiem jest namaszczenie krzyżmem, które jest pieczęcią Ducha Świętego. Chrześcijanin przyjmujący ten sakrament decyduje się na całkowitą przynależność do Chrystusa i oddanie się na Jego służbę. To znamię Ducha jest także znakiem obietnicy Bożej opieki.

Skutkiem sakramentu jest specjalne wylanie Ducha Świętego. Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Ściślej jednoczy z Chrystusem, pomnaża dary Ducha Świętego, umacnia więź z Kościołem oraz udziela specjalnej mocy do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem. Znamię tego sakramentu, podobnie jak chrztu, jest niezacieralne.

Sakrament pokuty i pojednania to jeden z sakramentów uzdrowienia. Poprzez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego otrzymaliśmy nowe życie w Chrystusie, jednak przechowujemy je w glinianych naczyniach. Kościół mocą Ducha Świętego chce kontynuować dzieło uzdrowienia, które zaczął Jezus.

Pokuta i pojednanie nazywana jest także sakramentem nawrócenia, ponieważ jest spotkaniem z miłosiernym Ojcem, od którego człowiek oddalił się poprzez grzech. Pokuta uświęca drogę naszego nawrócenia i zadośćuczynienia za grzechy. Popularna nazwa – spowiedź, oznacza wyznanie grzechów przed kapłanem, co jest istotnym elementem tego sakramentu. Poprzez wypowiedzenie swoich grzechów, człowiek uznaje i uwielbia miłosierdzie Boga. Pojednanie oznacza dar miłości, którą grzesznik otrzymuje od Boga w tym sakramencie.

Niezbędnymi elementami do zaistnienia sakramentu są akty osoby, która korzysta ze spowiedzi. Tymi elementami są żal za grzechy, wyznanie ich oraz zadośćuczynienie.

Sakrament pokuty i pojednania jest istotnym elementem życia chrześcijanina, ponieważ uzdalnia go do komunii z Kościołem i Bogiem. Chrystus ustanowił ten sakrament dla wszystkich tych, którzy po swoim chrzcie popełnili grzech ciężki i utracili łaskę chrztu oraz zerwali komunię z Kościołem. Sakrament ten daje nową możliwość nawrócenia się i powrotu do jedności.

Namaszczenie chorych jest drugim spośród sakramentów uzdrowienia. Przez ten sakrament Kościół poleca chorych i cierpiących Bogu. Sakrament ma nie tylko umocnić chorych, ale także zachęca do złączenia w cierpieniu z męką i śmiercią Chrystusa dla dobra całego Kościoła.

Choroba od zawsze była jednym z najpoważniejszych problemów człowieka. Zmaganie się z cierpieniem sprawia, że człowiek doświadcza swojej niemocy i ograniczeń. Chrystus przyszedł, by uleczyć całego człowieka – zarówno duszę jak i ciało. Współczucie Jezusa jest tak mocne, że utożsamia się On z chorymi. Chrystus wymaga wiary w to, że w sakramencie On sam dotyka człowieka, aby go uzdrowić. Ważne jest to, że sakrament nie jest ściśle związany tylko z sytuacją niebezpieczeństwa utraty życia.

Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest szczególny dar Ducha Świętego, który przychodzi z umocnieniem, pokojem i odwagą do przezwyciężania chorób. Duch Święty odnawia wiarę i ufność w działanie Boga oraz umacnia w walce z pokusą zniechęcenia. W sytuacji, kiedy chory nie może wyznać grzechów w spowiedzi, sakrament namaszczenia daje przebaczenie grzechów. W tym sakramencie chory jednoczy się z męką Chrystusa. Cierpienie otrzymuje nowy sens – staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.

“Głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, ustanowiona przez Stwórcę i unormowana Jego prawami, zawiązuje się przez przymierze małżeńskie. Sam bowiem Bóg jest twórcą małżeństwa”. Powołanie do małżeństwa jest wpisane w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy. Małżeństwo nie jest instytucją czysto ludzką, chociaż w ciągu wieków mogło ulegać licznym zmianom w różnych kulturach, strukturach społecznych i postawach duchowych. Ta różnorodność nie powinna prowadzić do zapomnienia o jego wspólnych i trwałych cechach. Chociaż godność tej instytucji nie wszędzie ukazuje się z taką samą jasnością, to jednak we wszystkich kulturach istnieje pewne zrozumienie dla znaczenia związku małżeńskiego. “Szczęście osoby i społeczności ludzkiej oraz chrześcijańskiej wiąże się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej.

Bóg, który stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który sam jest Miłością. Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka. Jest ona dobra, co więcej bardzo dobra, w oczach Stwórcy. Miłość małżeńska, którą Bóg błogosławi, jest przeznaczona do tego, by była płodna i urzeczywistniała się we wspólnym dziele zachowywania stworzenia: “Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: <>” (Rdz 1, 28).

Pismo święte stwierdza, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni wzajemnie dla siebie: “Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam”. Bóg daje mu niewiastę, “ciało z jego ciała”, to znaczy równą mu istotę, jako “pomoc przychodzącą od Pana”. “Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2, 24). Jezus wskazuje, że oznacza to nienaruszalną jedność ich życia, przypominając, jaki był “na początku” zamysł Stwórcy: “A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19, 6).